ដូចនេះ គេសង្កេតឃើញមាន លក្ខណៈសម្បត្តិអវិជ្ជមានរបស់រុក្ខជាតិមួយចំនួនដូចជា ដើមចេកជ្វាជាដើម ត្រូវបានកំណត់ដោយប្រពៃណីរបស់សហគមន៍ពោលគឺ មានឥទ្ធិពលលើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកស្រុក ។
តាមលទ្ធផលនៃការសង្កេតបានបង្ហាញថា ជាទូទៅអ្នកស្រុកភូមិខ្មែរ ប្រកាន់យកជំនឿ តៗគ្នាថា ការដាំដើមចេកជ្វាក្បែរសំយាបផ្ទះ គឺជាទង្វើនាំមកនូវគ្រោះភ័យគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់ រហូតដល់បាត់បង់ជីវិតក៏មាន ។ សេចក្ដីសន្និដ្ឋានបែបនេះបណ្ដាលមកពីពួកគាត់ជឿថា ខ្មោច បិសាចអាចនឹងចូលមកបៀតបៀនបានយ៉ាងងាយស្រួលបំផុត ដោយគ្រាន់តែឆ្លងកាត់តាមធាងចេកតែប៉ុណ្ណោះ ។ ហើយកាលបើមានមនុស្សណាមួយក្នុងផ្ទះធ្លាក់ខ្លួនឈឺ គេព័ទ្ធសីមាមិនជាប់ឡើយ ។
ដោយមូលហេតុខាងលើនេះ ទើបគេហាមឃាត់មិនឲ្យដាំដើមចេកជ្វាជាប់ផ្ទះសម្បែងឡើយ ។ លើសពីនេះទៀត ដើម្បីសេចក្ដីសុខសប្បាយ គេរមែងតែងកាប់រុក្ខជាតិនេះចោល ព្រោះវាជានិមិត្តរូបអាក្រក់មួយ ក្នុងន័យបញ្ចៀសឧបទ្រពចង្រៃ ឬក៏គ្រោះថ្នាក់គ្រប់ប្រភេទដល់ម្ចាស់ផ្ទះ ។
អ្វីដែលបង្ហាញខាងលើ អាចបញ្ជាក់ដោយរឿងព្រេងនិទានមួយ ដែលមានខ្លឹមសារដូចតទៅ ៖ ដោយមូលហេតុខាងលើនេះ ទើបគេហាមឃាត់មិនឲ្យដាំដើមចេកជ្វាជាប់ផ្ទះសម្បែងឡើយ ។ លើសពីនេះទៀត ដើម្បីសេចក្ដីសុខសប្បាយ គេរមែងតែងកាប់រុក្ខជាតិនេះចោល ព្រោះវាជានិមិត្តរូបអាក្រក់មួយ ក្នុងន័យបញ្ចៀសឧបទ្រពចង្រៃ ឬក៏គ្រោះថ្នាក់គ្រប់ប្រភេទដល់ម្ចាស់ផ្ទះ ។
យោងតាមការស្រាវជ្រាវថ្មីៗនេះ យើងបានដឹងថា ប្រវត្តិនៃការហាមប្រាមដាំដើមចេកជ្វា ដែលជាចេកមានគ្រាប់ខាងលើនេះ មានប្រភពចេញពីវត្តវិហារខ្ពស់ នៅឃុំលាយបូរ ស្រុកត្រាំកក់ ក្នុងខេត្តតាកែវ ។
‹ ក្នុងសម័យកាលជាយូរលង់ណាស់មកហើយ នៅប៉ែកខាងត្បូងវត្តវិហារខ្ពស់ មានព្រៃមួយយ៉ាងវែង អ្នកស្រុកមិនដែលហ៊ានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់នៅពេលយប់ព្រលប់ទេ ព្រោះនៅក្នុងព្រៃនោះមានបិសាចមួយឈ្មោះ អាគ្រក់ ចេញមកលងបន្លាច ។ ក្នុងសម័យកាលនោះដែរ ក៏មានតាម្នាក់ឈ្មោះ គង់ ជាគ្រូគុនមួយយ៉ាងពូកែគ្មានគូប្រៀបបានរស់នៅក្នុងភូមិស្រុកនោះ ។ ថ្ងៃមួយនៅក្នុងវត្តវិហារខ្ពស់ មានរៀបចំពិធីបុណ្យមួយយ៉ាងអធឹកអធម ។ លុះដល់ពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ តាគង់ ក៏វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់គាត់វិញតែម្នាក់ឯង ដោយធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ព្រៃនោះ ។ ពេលកំពុងធ្វើដំណើរនៅក្នុងព្រៃ បិសាចអាគ្រក់ក៏ចេញមកលងបន្លាចគាត់ តែតាគង់ គ្មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចអ្វីទាំងអស់ ។ គាត់បានដាក់គូទអង្គុយលើដំបូក ហើយនិយាយចំអកទៅឲ្យបិសាចអាគ្រក់ថា បញ្ចេញឲ្យអស់នូវអភិនិហារមក គ្រាន់គាត់បានមើលកំសាន្ដភ្នែក ” ។
និយាយពីបិសាចអាគ្រក់វិញម្ដង បានខំសម្ដែងនូវរូបភាពដ៏គួរឲ្យខ្លាចជាច្រើនបែបច្រើនយ៉ាង ដើម្បីបន្លាចតាគង់ តែដល់ឃើញតាគង់មិនខ្លាច បិសាចអាគ្រក់ក៏មួរម៉ៅយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បបួលតាគង់ ប្រលងក្បាច់គុនវិញម្ដងដោយធ្វើការសន្យាថា អ្នកណាចាញ់ត្រូវបំរើអ្នកឈ្នះ ។ ក្រោយពីព្រមព្រៀងគ្នារួចហើយ ការប្រយុទ្ធក៏ចាប់ផ្ដើមឡើងយ៉ាងវក់វី ។ ប្រយុទ្ធគ្នាតាំងពីពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្ររហូតដល់ថ្ងៃរះក្រហមព្រឿងៗ កម្ពស់ចុងត្នោតក៏នៅតែមិនទាន់ឈ្នះចាញ់ ។ ចំណែកអ្នកស្រុក ដែលមកចូលរួមពិធីបុណ្យក្នុងវត្ត កាលពីយប់នោះ លុះភ្លឺឡើងក៏បណ្ដើរគ្នាត្រសងត្រលប់ទៅផ្ទះសំបែងវិញ ដោយឆ្លងកាត់ព្រៃនោះក៏ឃើញតាគង់ កំពុងតែគ្រវីដំបងហក់លោតឆ្វេងស្ដាំ ស្រែកចេកចាចតែម្នាក់ឯង ។ ឃើញដូច្នេះ អ្នកស្រុកក៏យល់ភ្លាមថា តាគង់ ប្រាកដជាកំពុងប្រយុទ្ធជាមួយបិសាច អាគ្រក់នោះហើយ ។
ដើមចេកជ្វានិងផ្លែ (ថត២០១០)
ឆាកប្រយុទ្ធបានបន្ដរហូតដល់ ៣ យប់ ៣ ថ្ងៃឡើងរាបជញ្ជ្រាំងនៅក្នុងស្រែបាក់ខ្ទេចខ្ទីនូវកូនឈើល្អិតល្អោច ទើបបិសាចអាគ្រក់ព្រមចុះចាញ់តាគង់ ។ ចាប់ពីពេលនោះមកបិសាចអាគ្រក់ក៏ត្រូវទៅពុះអុស រែកទឹក បម្រើតាគង់នៅឯផ្ទះរៀងរាល់យប់ ។ បិសាចអាគ្រក់ ក្ដៅក្រហាយខ្លាំងណាស់ ហើយតែងសម្លឹងរកមើលឱកាសដើម្បីសងសឹកតាគង់វិញ តែវាទៅមិនរួច ព្រោះតាគង់ក៏ប្រុងប្រយ័ត្នណាស់ដែរ ។ គាត់បានព័ទ្ធសីមានៅជុំវិញផ្ទះ មិនឲ្យបិសាចអាគ្រក់ចូលបានឡើយ ។ ប៉ុន្ដែចៃដន្យមានយប់មួយបន្ទាប់ពីត្រលប់មកពីបុណ្យនៅវត្តវិហារ ខ្ពស់មកដល់ផ្ទះវិញ តាគង់ហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំងក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះ រួចប្រះខ្នងលើគ្រែហើយក៏បានលង់លក់តែម្ដង ដោយមិនបានបិទបង្អួចផ្ទះ ។ នៅក្បែរបង្អួចនោះមានដើមចេកជ្វាមួយដើម ទម្លាក់ធាងមកប៉ះនឹងមាត់បង្អួច ។ បិសាចអាគ្រក់វាបានក្រវែលជុំវិញផ្ទះ លុះដល់ឃើញដូច្នោះវាសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង រួចហើយក៏សួរតាមធាងចេកជ្វាចូលមកក្នុងផ្ទះ ហើយកាច់ក តាគង់ ស្លាប់មួយរំពេច ។ ចាប់ពីពេលនោះមក អ្នកស្រុកក៏ខ្លាចរអាមរអូមលែងដាំចេកជ្វា នៅក្បែរសំយាបផ្ទះ ហើយជំនឿបែបនេះក៏មានរហូតទល់សព្វថ្ងៃ › ។
ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ប្រជាជនខ្មែរនៅក្នុងប្រទេសថៃ ជាពិសេសខេត្តត្រាត និងច័ន្ទបុរី ព្រមទាំងនៅក្នុងដែនដីសណ្ដរកម្ពុជាក្រោម ក៏ប្រកាន់នូវជំនឿដូចគ្នាខាងលើនេះដែរ ពោលគឺហាមប្រាមកូនចៅមិនឲ្យដាំដើមចេកជ្វានៅក្បែរសំយាបផ្ទះរបស់ ខ្លួនឡើយ ៕F
(ម.ត្រាណេ)
No comments:
Post a Comment