ការមិនយល់ចិត្ដជាភាសានៃអារម្មណ៍អវិជ្ជមានមួយ ហើយអារម្មណ៍នោះកើតឡើងពីការបញ្ជូនពីបុគ្គលមួយទៅឱ្យបុគ្គល ផ្សេងមួយទៀត ឬបុគ្គលជាច្រើនដែលនៅជុំវិញខ្លួន។ ហើយបុគ្គលផ្សេងមួយនោះនឹងធ្វើការបញ្ជូនសារនោះត្រឡប់ទៅកាន់ បុគ្គលទីមួយវិញតាមរយៈពាក្យសម្ដី កាយវិការ និងអារម្មណ៍។ ការមិនយល់ចិត្ដពុំមែនមានន័យថាយើងឈានទៅរកភាពមានបញ្ហាផ្លូវចិត្ដ ឬជម្ងឺផ្លូវចិត្ដនោះទេ តែវាអាស្រ័យដោយមនុស្សពីរនាក់ដែលធ្វើការផ្ទេរអារម្មណ៍រវាងគ្នា និងគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។
កត្ដាអ្វីខ្លះដែលធ្វើឱ្យមានការមិនយល់ចិត្ដគ្នា?
ជាការពិតបើខ្លួនយើងមិនមានអ្នកដែលយល់ចិត្ដ មិនមានអ្នកដែលដឹងពីជម្រៅចិត្ដ ពីទុក្ខលំបាកនានា អ្វីដែលយើងកំពុងគិត ឬកំពុងមាននោះ ពិតជាកត្ដាមួយដែលធ្វើឱ្យអារម្មណ៍យើងមានការលំបាកខ្លាំងណាស់។ វាធ្វើឱ្យយើងគិតថាយើងមានតែម្នាក់ឯងឯកោ គ្មានអ្នកគិតដល់យើងសូម្បីតែម្នាក់។ គ្រួសារ បងប្អូន ឬអ្នកណាម្នាក់មិនបានដឹងពីទុក្ខរបស់យើងនោះទេ បើយើងមិនបានបញ្ចេញប្រាប់ ពួកគេដោយទង្វើ ឬពាក្យសម្ដីអ្វីមួយទេនោះ។ ករណីដែលនាំឱ្យមានការមិនយល់ចិត្ដវាអាស្រ័យទៅលើកត្ដាជាច្រើនដូចជា ៖
- កត្ដានៃការយល់ដឹងរបស់បុគ្គលម្នាក់នោះ(ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ)
- កត្ដាសង្គមវប្បធម៌របស់បុគ្គលនោះ
- កត្ដាភាសា(មានទាំងសម្ដី និងកាយវិការជាដើម)
- កត្ដាជនជាតិជាដើម
ករណីមួយទៀតគឺគាត់មានការយល់ដឹងអាចដឹងអ្វីៗបាន វប្បធម៌គាត់មាន ភាសាគាត់តែមួយ និយាយស្ដាប់គ្នាបានជាធម្មតា ប៉ុន្ដែអ្នកទទួលគាត់មិនព្រមទទួលដោយសារតែគាត់មានបញ្ហាក្នុងអារម្មណ៍ របស់គាត់រួចទៅហើយ។ ជាឧទាហរណ៍មនុស្សពីរ នាក់ អ្នកទីមួយគាត់មានបញ្ហាផ្លូវចិត្ដ ហើយអ្នកទីពីរក៏មានបញ្ហាផ្លូវចិត្ដដូចគ្នាដែរ ពេលអ្នកទី១ធ្វើការបញ្ជូនព័ត៌មានទៅឱ្យអ្នកទីពីរ នោះអ្នកទីពីរមិនអាចទទួលយកបានទេ ដោយសារតែអ្នកទីពីរក៏មានបញ្ហាដូចជាអ្នកទីមួយដែរ។ អារម្មណ៍របស់គេពោរពេញទៅដោយបញ្ហា ពេញដោយរឿងរ៉ាវផ្សេងៗជាច្រើនទៅហើយ ដូចនេះគាត់មិនរវីរវល់អ្វីៗទាំងអស់ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនរបស់គាត់ទៀតឡើយ។
ពេលខ្លះប្ដីប្រពន្ធពីរនាក់ ប្ដីអញ្ជើញទៅធ្វើការងារខាងក្រៅផ្ទះ ការងារច្រើននៅកន្លែងធ្វើការ គាត់មានភាពតានតឹងចិត្ដ ពិបាកក្នុងការដោះស្រាយ។ ចំណែកឯភរិយាវិញនៅឯផ្ទះ ក៏មានបញ្ហាច្រើននឹងត្រូវធ្វើ ដូចជាការមើលថែទាំកូនៗ ការងារផ្ទះជាដើម ធ្វើឱ្យគាត់ក៏មានភាពតានតឹងចិត្ដដែរ។ ពេលប្ដីត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញ គាត់ចង់ផ្ដល់ព័ត៌មាន ឬភាពស្មុគស្មាញរបស់គាត់ទៅឱ្យប្រពន្ធខ្លះ ប៉ុន្ដែខាងប្រពន្ធវិញនោះទទួលយកមិនបានឡើយ។ យ៉ាងណាមិញបើភរិយាយចង់បញ្ជូនសារនោះទៅឱ្យប្ដីនោះប្ដីក៏ទទួលយកមិនបាន ដូចគ្នា។ ព្រោះអ្នកទាំងពីរមានអារម្មណ៍តានតឹងចិត្ដ និងភាពស្មុគស្មាញដូចគ្នា។ វាជាកត្ដាធ្វើឱ្យអ្នកទាំងពីរនាក់នោះមិនយល់ចិត្ដគ្នា ហើយអាចនឹងឈានដល់បញ្ហាគ្រួសារ និងអាចឈានទៅដល់ការលះលែងគ្នាក៏សឹងមាន។
ករណីមួយទៀតមានមនុស្សពីរនាក់មិនយល់ចិត្ដគ្នាក៏ដោយសារតែអ្នកទី១ មិនមានបញ្ហាអ្វីកើតឡើងក្នុងអារម្មណ៍នោះទេ ហើយចង់ឱ្យអ្នកទី២យល់ចិត្ដរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្ដែអ្នកទី២គាត់មានបញ្ហាជាប់នៅនឹងខ្លួនស្រាប់ទៅហើយ។ ដូចនេះអ្នកទី២ក៏មិនអាចធ្វើការ យល់ចិត្ដអ្នកទី១បានទេ ទោះបីបុគ្គលនោះមានភាសាដូចគ្នា ពូជសាសន៍ដូចគ្នាក៏ដោយ។ ករណីដូចបានបង្ហាញខាងលើនេះហើយ ដែល ធ្វើឱ្យអ្នកទាំងពីរមិនយល់ចិត្ដគ្នា និងខ្វែងគំនិតគ្នា។
ផលពិបាកនៃភាពមិនយល់ចិត្ដគ្នា
កាលណាបុគ្គលមួយមិនយល់ចិត្ដជាមួយបុគ្គលមួយផ្សេងទៀត យូរអង្វែងទៅធ្វើឱ្យមានបញ្ហា ដូចជានៅក្នុងគ្រួសារអាច ឈានទៅរកភាពបែកបាក់គ្នា លះលែងគ្នា ឬអាចបណ្ដាលឱ្យមានអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារទៀតផង ដោយសារតែភាពមិនយល់ចិត្ដគ្នា។ បើជាមិត្ដភក្ដិអាចប្រែក្លាយជាប្រេះស្រាំសាមគ្គីគ្នា ឃ្លាតពីគ្នា លែងទុកចិត្ដគ្នា មិនជឿជាក់លើគ្នា មិនអាចមើលមុខគ្នាចំជារៀងរហូត។ ចំពោះកត្ដាមួយទៀតវិញគឺ អាចឱ្យអ្នកដែលគ្មានអ្នកយល់ចិត្ដនោះកើតជាជម្ងឺផ្លូវចិត្ដបានយ៉ាង ងាយបំផុត។
ក្នុងរបបប៉ុលពត ពួកគេបានបណ្ដុះស្មារតីឱ្យប្រជាពលរដ្ឋឱ្យមានការមិនយល់ចិត្ដគ្នាទៅ វិញទៅមក មានការសង្ស័យចំពោះ គ្នានិងគ្នា ចង់ធ្វើអ្វីមួយត្រូវតែចាំមើលគ្រប់ជ្រុងជ្រោយដោយសារតែភាពមិនយល់ ចិត្ដគ្នារបស់អ្នកទាំងនោះ ព្រមទាំងផ្ដល់កាកសំណល់ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
វិធីដោះស្រាយបញ្ហាការមិនយល់ចិត្ដគ្នា
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះបានទាល់តែយើងមានសង្គមវប្បធម៌ដូចគ្នា មានភាសានិយាយដូចគ្នា។ បើលោកអ្នកចង់យល់ចិត្ដអ្នកណាម្នាក់ លោកអ្នកត្រូវតែចេះភាសាគេ ហើយគេក៏ចាំបាច់ត្រូវតែចេះភាសារបស់លោកអ្នកវិញដែរ។
បើលោកអ្នកមានបញ្ហាផ្លូវចិត្ដ ត្រូវរកមនុស្សដើម្បីពិភាក្សា ពិគ្រោះយោបល់ និងដោះស្រាយរាល់រឿងរ៉ាវឱ្យអស់ ដើម្បីធ្វើឱ្យអារម្មណ៍ជ្រះថ្លាឡើងវិញ អាចទទួលយកសំណូមពរ អារម្មណ៍ពីអ្នកដទៃ និងចេះយល់ចិត្ដអ្នកដទៃ ពេលនោះលោកអ្នកនឹងយល់ពី ចិត្ដអ្នកដទៃបាន។
ទន្ទឹមនឹងនោះដែរ អ្នកដែលចង់ឱ្យគេយល់ចិត្ដរបស់ខ្លួនទាល់តែខ្លួនសម្ដែងចេញនូវទង្វើ របស់ខ្លួន តាមរយៈពាក្យសម្ដី កាយ វិការ ភាសា នោះទើបអ្នកដទៃអាចដឹងពីទុក្ខរបស់យើង និងអាចធ្វើការយល់ចិត្ដគ្នាបាន។ ពេលដែលមានការពិបាកចិត្ដ ត្រូវប្រាប់ដល់ អ្នកដទៃឱ្យគេបានដឹង ដូចជាមិត្ដភក្ដិដែលយើងអាចទុកចិត្ដបាន ឪពុកម្ដាយ បងប្អូនជាដើម។ កុំគិតតែរក្សារឿងនោះជារឿងសម្ងាត់ឱ្យសោះ ព្រោះពេលណាមួយបញ្ហាមានកាន់តែច្រើនទៅ លោកអ្នកគិតមិនចេញក៏សម្រេចចិត្ដធ្វើអំពើផ្ដេសផ្ដាស ធ្វើអត្ដឃាត ឬសម្លាប់ខ្លួនជាដើម នេះជាហេតុផលមួយដែលអាចឱ្យយើងមានការឈឺចាប់ និងសោកស្ដាយអស់មួយជីវិត។
No comments:
Post a Comment